inagrinio

Το χρίσμα από τους πολίτες............

Το χρίσμα είναι ένα από τα επτά μυστήρια της ορθόδοξης και της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας σύμφωνα με το οποίο γίνεται επάλειψη με μύρο των μέλλων του σώματος του νεοφώτιστου, προκειμένου να του μεταδοθεί το άγιο πνεύμα. Η πολιτική εκδοχή του χρίσματος , δεν σχετίζεται βεβαίως με την μυστηριακή διάσταση ενός πνευματικού τελετουργικού, αλλά έχει σίγουρα χαρακτηριστικά δόγματος. Είναι μια κομματική (και όχι πολιτική) διαδικασία χειραγώγησης των τοπικών κοινωνιών, βασισμένη σε δύο άξονες. Πρώτον στην εκμετάλλευση μιας ιδιότυπης κομματικής παιδείας ,με χαρακτηριστικά συναισθηματικής νοημοσύνης και οικογενειακής παράδοσης . Δεύτερον στον αποκλεισμό της συμμετοχής των πολιτών από τις αποφάσεις , επιλέγοντας κλειστές διαδικασίες εξπρές. Έτσι διασφαλίζεται η επιλογή των αρεστών του συστήματος και ο περιορισμός των αντιδράσεων. Σε μια διοικητική μεταρρύθμιση λοιπόν , με κύριο στόχο την αποκέντρωση της εξουσίας και την διεύρυνση της συμμετοχής των τοπικών κοινωνιών στις αποφάσεις, αποκλείονται οι πολίτες από την έκφραση γνώμης για τα πρόσωπα που διεκδικούν το χρίσμα των κομμάτων όπου ανήκουν πολιτικά. Αντίφαση ή σκοπιμότητα ; Μάλλον η συνηθισμένη αναξιοπιστία που συνοδεύει το σερβίρισμα της ωμής σκοπιμότητας ως δημοκρατική αναγκαιότητα. Τα πολιτικά χρίσματα πρέπει να κεφαλαιοποιούν την περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα και την ανάγκη του πολιτικού συστήματος για ανανέωση. Τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν την πολυτέλεια να αγνοούν τους πολίτες και να επιβάλουν πρόσωπα που εξυπηρετούν συντεχνιακές σκοπιμότητες και συντηρητικούς συσχετισμούς . Τα κόμματα δεν υπηρετούν προσωπικές φιλοδοξίες αλλά κοινωνικές ανάγκες. Χρίσματα χωρίς την κοινωνική συναίνεση είναι σφραγίδα χωρίς μελάνη. Το ουσιαστικό λοιπόν χρίσμα το δίνουν οι πολίτες , τα κόμματα απλά πρέπει να επιβεβαιώνουν την βούληση των πολιτών. Σήμερα, τα όρια και οι αντοχές των πολιτών δοκιμάζονται έντονα όχι μόνο από την σκληρή καθημερινότητα , αλλά κυρίως από την ανασφάλεια , την απαισιοδοξία και τις μειωμένες προσδοκίες για το μέλλον. Αγγίζει λοιπόν τα όρια του φασισμού , η θεσμική μεθόδευση, ώστε όσοι δημιούργησαν τις συνθήκες αυτής της κρίσης και της αβεβαιότητας να εξασφαλίζουν δια του αποκλεισμού , τον πρώτο λόγο για την δήθεν υπέρβαση τους. Ο λόγος στους πολίτες.
Καραγιάννης Σ Νίκος