Το ότι η Δημοκρατία μας βρίσκεται σε κρίση είναι κοινότυπο. Η κρίση είναι πέραν της διεθνής συγκυρίας απόρροια του πολιτικού συστήματος όπως αυτό διαμορφώθηκε από τις πολιτικές δυνάμεις και τη συμμετοχή τους στην εξουσία από συστάσεως κράτους.
Ένας σημαντικός λόγος του σαθρού πολιτικού συστήματος είναι η απουσία αστικής τάξης που αποτέλεσε το θεμέλιο όλου του Δυτικού κόσμου στην περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και έπειτα. Μια περίοδος όπου επαναπροσδιορίστηκαν τα κράτη, ο ρόλος τους, οι δομές τους, η λειτουργία τους.
Την Ελλάδα εκείνη η περίοδος των αλλαγών την βρήκε υπόδουλη στους Οθωμανούς και αργότερα όταν τα κράτη επούλωναν τις πληγές τους υπήρξε μια μακρά περίοδος εθνικών καταστροφών, παγκοσμίων πολέμων, κατοχής ,εμφυλίου και δικτατορίας. Εν μέσω αυτών των γεγονότων και με την Ελλάδα να βρίσκεται στην πλευρά των νικητών επιχειρήθηκε βίαια η προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Ο οικονομικός ιστός ανύπαρκτος και οι δομές του κράτους το ίδιο ανύπαρκτες. Έτσι το κράτος ανέλαβε τη δημιουργία αστικής τάξης που συμβάδιζαν στην ανόρθωση και αναδιοργάνωσή του, δημιουργώντας έτσι κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, φαινόμενο έως τις μέρες μας. Με ένα γιγαντωμένο από όλες τις απόψεις Δημόσιο τομέα που τελικά δεν επίλυε προβλήματα του λαού, αλλά τα κουκούλωνε πρόσκαιρα, στο όνομα της ανάπτυξης, έως ότου ενσκήψουν εξ αρχής γιγαντωμένα και με νέα μορφή. Καταλήξαμε λοιπόν να θεωρούμε το κράτος πανάκεια για όλες τις συμφορές, είτε συλλογικές είτε προσωπικές και ένα πολιτικό σύστημα βουτηγμένο στο λαϊκισμό, να διαμοιράζει ως προίκα σε όποιον αξίωνε ακόμα και μειοψηφικά, οποιοδήποτε αίτημα.
Υπό το πρίσμα του πολιτικού κόστους μεταρρυθμίσεις που όλοι ομολογούσαν δεν γίνονταν και ακόμη και νόμοι που ψήφιζε η βουλή δεν εφαρμόζονταν ποτέ, με πρώτο μερικές φορές το κράτος το ίδιο. Σιγά – σιγά απωλέσθη το περί δικαίου αίσθημα, η αγανάκτηση έλαβε κινηματική μορφή και η συνεχιζόμενη ανέχεια ένα λαό σε απόγνωση και μια χώρα ακυβέρνητη και υπό κηδεμονία. Εδώ όμως ελλοχεύει ένας κίνδυνος διότι μπορεί να είμαστε στο χείλος του γκρεμού, αλλά πιο εύκολο είναι να κατακρημνιστούμε παρά να διασωθούμε.
Η αντιπροσωπευτική μας Δημοκρατία πρέπει να διαφυλαχτεί, διαφορετικά κάποιος λαϊκιστής ηγέτης θα ξεπηδήσει και θα στερήσει ακόμη και αυτή από το λαό (όπως έχει συμβεί με απολυταρχικά καθεστώτα που κατά το παρελθόν εμφανίσθηκαν).
Για αυτό δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί στη κρίση μας αν και το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε απίσχνανση. Τούτο, είναι κατά τη γνώμη μου ένα στοίχημα, που πρέπει να κερδηθεί από το πολιτικό κόσμο και από το λαό: Πώς θα ενορχηστρώσουμε ένα σύγχρονο κράτος , ευέλικτο, αρωγό του πολίτη, που θα σέβεται ελευθερίες και δρώσες πολιτικές, που θα είναι Ελληνοκεντρικό, με ταυτόχρονα Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, όπου η παιδεία θα είναι το πρωταρχικό και το ζητούμενο με διάχυτο το αρχαιοελληνικό πνεύμα της αρετής, των άριστων.
Σκοπός να σβήσουμε το αίσθημα από τους πολίτες της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας. Ας ξεκινήσουμε από κει.
Δεν χρειαζόμαστε απλά έναν ηγέτη, τελείωσαν οι εποχές της αυθεντίας του ενός. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια, συναντίληψη και κυρίως νοικοκύρεμα, το τελευταίο είναι και το αυτονόητο. Πρέπει να ευοδώσουμε το αισιόδοξο μήνυμα ότι η Ελλάδα αλλάζει, να επιστρέψει το χαμόγελο και η αισιοδοξία σε ένα φύσει χαρούμενο λαό που του το στέρησαν ατυχείς επιλογές όσων φέρουν την ευθύνη για τον τρόπο που διοίκησαν τη χώρα.
Αν ήταν λοιπόν να παρθούν σκληρά μέτρα (όπως πάρθηκαν), αλλά η οικονομία να ανασάνει και να απαλλαγεί από βάρη, που σωρευτικά δημιούργησαν άλλα νέα βάρη, ο λαός θα δεχόταν τις θυσίες, θα διατηρούσε όμως και το δικαίωμα της ανάπτυξης και της βιωσιμότητάς του.
Παρόλο τη καταστροφή που συντελέστηκε αντί να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και να μειωθούν οι λειτουργικές δαπάνες η κυβέρνηση επέλεξε αύξηση ΦΠΑ, κεφαλικούς φόρους, οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, χαράτσια στα ακίνητα και πολλά άλλα, συνθλίβοντας την αγορά και την αγοραστική δύναμη. Ταυτόχρονα βεβαιωμένοι φόροι, εισφορές ταμείων και πρόστιμα δεν εισπράττονται και οι πρωταγωνιστές τους φιγουράρουν ελέου και του νόμου ως σταρ, χωρίς όμως να καταβάλουν τα οφειλούμενα. Θύματα , οι συνήθεις ύποπτοι.
Όσο λοιπόν οι επιλογές είναι υπέρ της διατήρησης των υπαρχόντων δομών και του πελατειακού κράτους τόσο το κράτος θα καταρρέει και ο λαός θα πνίγεται στην ύφεση και στην ανεργία.
Να υπάρξει λοιπόν μια μεταρρυθμιστική επανάσταση. Μια αναδιοργάνωση εκ βάθρων. Αυτό πρέπει να είναι το διακύβευμα με το οποίο πρέπει να πολιτευθούμε συμβάλλοντας όλοι μας ενισχύοντάς το με πολιτικές.
Φωτάκης Βασίλειος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου