Παρατηρώντας την συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος και των εκπροσώπων του, διαπιστώνουμε με ευκολία μια κρίση αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας. Η κρίση αυτή, σχετίζεται με την απροθυμία του πολιτικού υποκειμένου να επαναπροσδιορίσει την θέση του σε σχέση με το αδιέξοδο που δημιούργησε η μέχρι σήμερα στρατηγική του επιλογή. Μια στρατηγική επιλογή βασισμένη στην διαμόρφωση ενός μοντέλου διαπλεκόμενων σχέσεων μεταξύ της εξουσίας , του κράτους , των πολιτών και των επιχειρήσεων. Το μοντέλο αυτό αποτέλεσε συνειδητά το τροχοπέδη κάθε δημιουργικής προσπάθειας και αναπαρήγαγε με επιτυχία την μετριότητα ,τον λαϊκισμό και την φαυλότητα. Τα συντεχνιακά συμφέροντα , τα ειδικά προνόμια και οι πελατειακές σχέσεις υπερβαίνουν μέχρι σήμερα την αυτονόητη αγωνία μιας ανοργάνωτης πλειοψηφίας καθώς έχουν δομήσει ένα εσωτερικό οχυρό αυτοπροστασίας. Το οχυρό αυτό διατηρείται ανέπαφο καθώς οι δύο πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδομήθηκε , δηλαδή οι θεσμοί και οι μηχανισμοί λειτουργίας του κράτους βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο των αρχιτεκτόνων του. Η πολυπλοκότητα και η ασάφεια των νόμων, καθώς και ο ρυθμός αλλαγής τους, συνθέτουν ένα θεσμικό πλαίσιο που αποτρέπει ή καταπνίγει την επιχειρηματικότητα , ταλαιπωρεί τον πολίτη , αποπροσανατολίζει τον μαθητή , εκβιάζει τον ασθενή , αποθαρρύνει την καινοτομία διευκολύνει την διαφθορά και επιβραβεύει τις πελατειακές σχέσεις. Οι μηχανισμοί από την άλλη που είναι επιφορτισμένοι με τον έλεγχο και την αντικειμενική εφαρμογή του όποιου θεσμικού πλαισίου αποτελούν στην ουσία το πιο αξιόπιστο εργαλείο διαπλοκής και ψηφοθηρικής συναλλαγής. Έτσι το αυτονόητο δικαίωμα του πολίτη , μετατρέπεται από στοιχειώδης υποχρέωση της πολιτείας σε ‘‘πολιτικό προϊόν πώλησης’’ του πολιτικού συστήματος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, ούτε συγκυριακό το γεγονός, πως τόσο οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, όσο και η βιωματική αντίληψη της καθημερινότητας ,αναδεικνύουν σταθερά την ασφυξία που προκαλεί η υφιστάμενη πολιτική κατάσταση. Η αδυναμία των καθιερωμένων προτύπων να εμπνεύσουν τις δημιουργικές δυνάμεις ,της εργασίας , της επιχειρηματικότητας , του συνδικαλισμού ,της επιστήμης , του πολιτισμού και της πολιτικής είναι εμφανής. Οι πελατειακές σχέσεις , οι προσωπικές συγκρούσεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο , οι πρόσκαιρες και ανίερες συμμαχίες που αντανακλούν τις εκάστοτε προσωπικές φιλοδοξίες , υποθηκεύουν τις ελπίδες μας και θέτουν υπό αμφισβήτηση τις προοπτικές μας. Οι υγιείς όμως δυνάμεις της αλλαγής ,της προόδου και του εκσυγχρονισμού βρίσκονται παντού. Παραμένουν συντονισμένες ιδεολογικά σ’ένα σιωπηρό ρυθμό , όπου η εσωτερική του ένταση αναζητά διέξοδο και εκτόνωση. Η πολιτική έκφραση των δυνάμεων αυτών, αποτελεί ανοικτή πρόκληση για τις τοπικές κοινωνίες, ενώ οι όποιες προσπάθειες ποδηγέτησης τους, πιθανός να αποτελέσουν τους τεχνητούς πόνους ενός τοκετού, που θα φέρει στον πολιτικό κόσμο την γενιά μιας νέας αλλαγής. Μένει να δούμε αν ο Καλλικράτης θα είναι τελικά ο πνευματικός της πατέρας.
Καραγιάννης Σ Νίκος
Καραγιάννης Σ Νίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου