inagrinio

Το ‘‘πολιτικό νόμισμα’’ της χρεοκοπίας

Οι υπερβολικές αντιδράσεις ,ειδικά δε σε περιόδους κρίσης, είναι κακός σύμβουλος. Μακροπρόθεσμα μάλιστα είναι ζημιογόνος και αναποτελεσματική μέθοδος δομικών αλλαγών. Οι συμβολισμοί σε μια δημοκρατική και πολιτισμένη κοινωνία δεν πρέπει ποτέ να έχουν το χαρακτήρα της άκριτης διαπόμπευσης. Η τιμωρία σε οποιεσδήποτε συνθήκες δεν πρέπει να οριοθετείτε από την αγωνία και την εκρηκτική διάθεση του πλήθους, αλλά από την ανεξάρτητη και απρόσκοπτη λειτουργία της δικαιοσύνης. Σε ειδικές συνθήκες οι συμβολικές αποφάσεις και πρωτοβουλίες θα πρέπει να έχουν θετικό περιεχόμενο. Θα πρέπει να δίνουν ελπίδα , να εκπέμπουν όραμα και να μετατρέπουν το θυμό σε δημιουργικότητα. Να ενεργοποιούν την θετική ενέργεια των πολιτών και όχι την εκδικητικότητα τους. Οι δομές της διαφθοράς, της διαπλοκής ,της φοροδιαφυγής και της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, δεν πρόκειται να αλλάξουν με συμβολικές θυσίες αλλά με οργανωμένη και συστηματική δουλειά. Είναι συντηρητική και παραπλανητική η εκδοχή, του να συμψηφίζουμε τις παθογένειες, τις αιτίες και πολύ περισσότερο τις λύσεις για την αλλαγή ενός σαθρού πολιτικού ,οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος με την επικοινωνιακή εκμετάλλευση της τιμωρίας ορισμένων εκφραστών του ή θυμάτων του. Ο εκσυγχρονισμός και η πρόοδος δεν μπορούν να επιτευχθούν με την χρήση λαϊκίστικων πυροτεχνημάτων. Το ‘‘αίμα’’ σε βάθος χρόνου δεν καταλαγιάζει το δημόσιο αίσθημα, αντιθέτως θρέφει τα πρωτόγονα ένστικτα μιας κοινωνίας που μαθαίνει να εξορκίζει την οπισθοδρόμησης της, με θυσίες στην ‘‘πλατεία’’ της δημοσιότητας. Οι απόψεις μου αυτές , δεν εκφράζονται ως υπεράσπιση των απανταχού παρανομούντων , ούτε και ως μια υποψία εκδοχής κατάργησης της τιμωρίας. Είναι απλά η πίστη ότι όταν η κοινή λογική παίρνει διαστάσεις επανάστασης , τότε περιορίζεται ο χώρος και ο χρόνος για ουσιαστικές παρεμβάσεις που θα μετατρέψουν τα αυτονόητα (τιμωρία των παρανομούντων) σε δημοκρατική ρουτίνα. Το επίκαιρο, που είναι η τιμωρία των χρηστών ενός διεφθαρμένου και απαξιωμένου συστήματος, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επισκιάσει το κυρίαρχο και διαχρονικό, που είναι η απαλοιφή των αιτιών και των σκοπιμοτήτων της δημιουργίας του. Το πελατειακό μοντέλο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος έχει μετατρέψει τα αυτονόητα δικαιώματα των πολιτών , των επιχειρήσεων και των κοινωνικών φορέων σε αντικείμενο μιας ιδιότυπης συναλλαγής, μεταβάλλοντας την ψήφο σε ‘‘πολιτικό νόμισμα’’ κοινής αποδοχής. Ο διακαής μας πόθος να αποκτήσουμε πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας και προσωπική σχέση με το πολιτικό προσωπικό δεν αντανακλά μόνο την ψευδαίσθηση της κοινωνικής καταξίωσης, αλλά κυρίως την ανάγκη να παρακάμψουμε όταν χρειαστεί, την γραφειοκρατία και την φαυλότητα ενός κράτους νταβατζή. Αν θέλουμε λοιπόν να αλλάξουμε τα πράγματα θα πρέπει να μετατρέψουμε την φοβικότητα της θυσίας σε ελπίδα μιας νέας επιλογής. Άλλωστε το δέντρο της αισιοδοξίας δεν ποτίζεται με το ‘‘αίμα’’ των σιτεμένων απολιθωμάτων ενός διεφθαρμένου συστήματος αλλά με την δροσιά των ιδεών ενός νέου πολιτικού προσωπικού.

Καραγιάννης Σ Νίκος