Η αναντιστοιχία σήμερα μεταξύ πολιτικού προσωπικού και κοινωνικής πραγματικότητας είναι έκδηλη σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας. Από την μία λοιπόν οι συνθήκες διαβίωσης των πολιτών, μετατοπίζονται με βίαιο τρόπο ,δεξιά του άξονα μέτρησης της πραγματικής τους ευημερίας, αλλά και των μελλοντικών τους προσδοκιών , από την άλλη το πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποι του παρουσιάζουν μια νοητική και συναισθηματική ανελαστικότητα αντίδρασης. Το αποτέλεσμα αυτής της ανελαστικότητας είναι ,το νέο σημείο ισορροπίας μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας να αναζητά τις συντεταγμένες του σε μια νέα μεταπολίτευση. Είναι φανερή έως λογική , η αδυναμία της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού τόσο σε επίπεδο βουλής όσο και τοπικής αυτοδιοίκησης να διαχειριστεί το σημερινό αδιέξοδο που το ίδιο δημιούργησε. Θα ήταν μάλιστα ουτοπικό να πιστέψουμε πως οι υπεύθυνοι της σημερινής κρίσης μπορούν να διακρίνουν και τις ευκαιρίες της.
Το πολιτικό μας σύστημα διαχρονικά ,οικοδομήθηκε πάνω σε ένα μοντέλο πελατειακών σχέσεων ,που μετατρέπει τα αυτονόητα δικαιώματα των πολιτών σε αντικείμενο ψηφοθηρικής συναλλαγής. Η στρατηγική αυτή επιλογή αναπαράγει ένα πολιτικό προσωπικό εκπαιδευμένο, να υποκαθιστά τον τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο με την λαϊκιστική φλυαρία , τα αναλυτικά προγράμματα με τις γενικές αρχές , την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης με τις δημόσιες σχέσεις και την παραγωγή πολιτικής με το ρουσφέτι.
Οδηγηθήκαμε λοιπόν νομοτελειακά σε μια κατάσταση ,όπου με μόνο ‘‘εναλλακτικό σχέδιο’’ την χρεοκοπία, παραδώσαμε την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας, στην μονεταριστική λογική μιας τεχνοκρατικής ολιγαρχίας. Το επικίνδυνο φυσικά στην προκειμένη περίπτωση είναι πως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν διαθέτει την υποδομή και την αξιοπιστία ώστε να απορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασμούς που θα επιφέρουν οι επιδιωκόμενες αναπροσαρμογές.
Στο αμέσως προσεχές διάστημα και εν μέσω μιας επίπονης προσπάθειας των πολιτών ,για ανασύνταξη των οικονομικών τους και επαναπροσδιορισμού της καθημερινότητας τους ,θα εξελίσσονται παράλληλα σε όλους τους πολιτικούς χώρους οι ζυμώσεις για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την τοπική αυτοδιοίκηση στην νέα της μορφή. Είναι ίσως μια μοναδική ευκαιρία για τις τοπικές κοινωνίες , ώστε οι νέοι ισχυροί δήμοι και οι αιρετές περιφέρειες να γίνουν το ‘‘πολυτεχνείο’’ μιας νέας μεταπολίτευσης.
Το πολιτικό προσωπικό που θα προκύψει, ή αλλιώς η ‘‘γενιά του Καλλικράτη’’ θα πρέπει να γίνει το συλλογικό στοίχημα μιας συνειδητής και εκτεταμένης πολιτικής ανανέωσης. Η ‘‘γενιά του Καλλικράτη’’ θα πρέπει να επιβάλει ένα νέο μοντέλο πολιτικής συμπεριφοράς και δράσης που θα συνδυάζει την φαντασία με την αποτελεσματικότητα, το ήθος με τον τρόπο ζωής , τις δημοκρατικές αρχές με την συμμετοχή, τον σεβασμό στον πολίτη με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του και τον πολιτικό λόγο με την ειλικρίνεια. Η ‘‘γενιά του Καλλικράτη’’ είναι η συλλογική ευκαιρία αναμόρφωσης του πολιτικού μας υποκειμένου. Ενός πολιτικού υποκειμένου, που αφενός θα διαχειριστεί τον απότοκο των επερχόμενων κοινωνικοοικονομικών ανακατατάξεων , αφετέρου θα θέσει τα νέα πρότυπα της επερχόμενης οικονομικής , πολιτικής και πολιτιστικής αλλαγής.
Καραγιάννης Σ Νίκος
Το πολιτικό μας σύστημα διαχρονικά ,οικοδομήθηκε πάνω σε ένα μοντέλο πελατειακών σχέσεων ,που μετατρέπει τα αυτονόητα δικαιώματα των πολιτών σε αντικείμενο ψηφοθηρικής συναλλαγής. Η στρατηγική αυτή επιλογή αναπαράγει ένα πολιτικό προσωπικό εκπαιδευμένο, να υποκαθιστά τον τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο με την λαϊκιστική φλυαρία , τα αναλυτικά προγράμματα με τις γενικές αρχές , την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης με τις δημόσιες σχέσεις και την παραγωγή πολιτικής με το ρουσφέτι.
Οδηγηθήκαμε λοιπόν νομοτελειακά σε μια κατάσταση ,όπου με μόνο ‘‘εναλλακτικό σχέδιο’’ την χρεοκοπία, παραδώσαμε την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας, στην μονεταριστική λογική μιας τεχνοκρατικής ολιγαρχίας. Το επικίνδυνο φυσικά στην προκειμένη περίπτωση είναι πως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν διαθέτει την υποδομή και την αξιοπιστία ώστε να απορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασμούς που θα επιφέρουν οι επιδιωκόμενες αναπροσαρμογές.
Στο αμέσως προσεχές διάστημα και εν μέσω μιας επίπονης προσπάθειας των πολιτών ,για ανασύνταξη των οικονομικών τους και επαναπροσδιορισμού της καθημερινότητας τους ,θα εξελίσσονται παράλληλα σε όλους τους πολιτικούς χώρους οι ζυμώσεις για τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την τοπική αυτοδιοίκηση στην νέα της μορφή. Είναι ίσως μια μοναδική ευκαιρία για τις τοπικές κοινωνίες , ώστε οι νέοι ισχυροί δήμοι και οι αιρετές περιφέρειες να γίνουν το ‘‘πολυτεχνείο’’ μιας νέας μεταπολίτευσης.
Το πολιτικό προσωπικό που θα προκύψει, ή αλλιώς η ‘‘γενιά του Καλλικράτη’’ θα πρέπει να γίνει το συλλογικό στοίχημα μιας συνειδητής και εκτεταμένης πολιτικής ανανέωσης. Η ‘‘γενιά του Καλλικράτη’’ θα πρέπει να επιβάλει ένα νέο μοντέλο πολιτικής συμπεριφοράς και δράσης που θα συνδυάζει την φαντασία με την αποτελεσματικότητα, το ήθος με τον τρόπο ζωής , τις δημοκρατικές αρχές με την συμμετοχή, τον σεβασμό στον πολίτη με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του και τον πολιτικό λόγο με την ειλικρίνεια. Η ‘‘γενιά του Καλλικράτη’’ είναι η συλλογική ευκαιρία αναμόρφωσης του πολιτικού μας υποκειμένου. Ενός πολιτικού υποκειμένου, που αφενός θα διαχειριστεί τον απότοκο των επερχόμενων κοινωνικοοικονομικών ανακατατάξεων , αφετέρου θα θέσει τα νέα πρότυπα της επερχόμενης οικονομικής , πολιτικής και πολιτιστικής αλλαγής.
Καραγιάννης Σ Νίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου