Προς τη Βιέννη με τον Κωστή Μαραβέγια
Ο δημοφιλής τραγουδοποιός γράφει για το ταξίδι του, με αυτοκίνητο, στην πρωτεύουσα της Αυστρίας για να πάρει μέρος σε συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου, και την ανακάλυψη μιας πόλης, που αν και αυτοκρατορική διέθετε ελληνική πίτα και σουβλάκι. Ενα road trip που αποδεικνύεται τελικά ερωτική ιστορία χωρίς happy end.
Αρνούμαι να ανέβω σε αεροπλάνο. Η Χριστίνα επιμένει να το αντιμετωπίσω με επιστημονική βοήθεια, όπως καθετί που στοιχειώνει τον δυτικό μικρομεσοοαστό σήμερα. Γιατί πρέπει όμως να πάω σε ψυχολόγο;
Για να μπορώ να πετάξω;
Και γιατί πρέπει να πετάξω;
Αυτή η βίαιη μετακίνηση από το σημείο Α= αναχώρηση στο σημείο Β= άφιξη, σημεία αεροδρόμια που ποτέ δεν τέμνονται, σου αποκλείει τη μοριακή συνοχή του αέρα, την παρατήρηση της σταδιακής αλλαγής ανθρώπων, κλίματος, γλώσσας, πολιτισμών. Ασύμμετρος βιασμός της συνέχειας. Η πτήση. Η αναμονή στην ουρά της Αεροπορικής για εισιτήριο στο «Βενιζέλος» αλλά και αλλού με συνθλίβει. Μοιάζει με τρέιλερ ταινίας τρόμου όπου όλοι και όλες, μοιραία, χωρίς να γνωρίζει κανείς κανέναν, θα ζήσουν κάτι το τρομακτικό συγχρόνως, την ίδια άτυχη στιγμή, κάτι σαν τον τελευταίο τέλειο ομαδικό εμφραγματικό οργασμό.
Για τους λόγους που σας προανέφερα- λόγοι που γίναν εφιάλτεςαποφάσισα να βγάλω πράσινη κάρτα στην ασφάλεια του αυτοκινήτου μου και να πάω οδικώς. Στη Βιέννη. Μέσω Ιταλίας.
Αποφασισμένος μπήκα στο στούντιο για την πρόβα. Ανοιξα την πόρτα με το τυπωμένο Α4 που γράφει «Μην ενοχλείτε- πρόβα Σαββόπουλου», δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη, ήταν στο κούρδισμα.
«Κύριε Διονύση, θα σας βρω στη Βιέννη».
«Πώς;» «Με αυτοκίνητο, το έχω ξανακάνει!» «Στη Βιέννη;» «Οχι, πηγαίνω συχνά στη Ρώμη με αυτοκίνητο, στην Ιταλία».
«Μα, πουλάκι μου, η Βιέννη απέχει άλλο τόσο».
«Ναι, όντως. Αλλά έχω κάτι δουλειές στη Ρώμη και πρέπει να περάσω να μαζέψω και κάτι πράγματα. Οπότε θα συνεχίσω από εκεί. Δεν είναι τίποτε. Αλλες 10-12 ώρες οδήγηση είναι».
Αισθανόμουν την αλλαγή χρώματος και θερμοκρασίας στο πρόσωπό μου. Τι να πω; Κύριε Διονύση, χέζομαι στην απογείωση, ιδρώνουν τα χέρια μου, αισθάνομαι πως το αεροπλάνο είναι ένα φέρετρο με φτερά και λέω το πάτερ ημών όσο διαρκεί η πτήση;
Είπα τα ψεματάκια μου. Το δέχτηκαν. Σου λέει για να πάει αυτός στη Ρώμη κάτι σημαντικό θα τρέχει. Ε, ναι. Οπως και αν το κάνεις, δεν τους είπα να περάσω από το Αγρίνιο να αφήσω μπουγάδα στη μάνα μου. Στη Ρώμη πρέπει να πάω. Τόσα χρόνια Ιταλία, κάτι θα έχω αφήσει ανοιχτό. Δυο τετραετίες έμεινα εκεί. Ο Μουζουράκης, ως συνήθως, σκάει χαμογελάκι, με το αριστερό του χέρι χαϊδεύει τη μοϊκάνα του, με το δεξί κάνει την κίνηση της κλειστής χούφτας, πάνω κάτω, σε κάθετο επικλινή άξονα, κοιτάζοντας τους υπόλοιπους μουσικούς που κρύβονται πίσω από τα όργανά τους χαμογελαστοί.
Η αλήθεια είναι πως έχει ξανατύχει σε προηγούμενες συναυλίες, γνώριζαν τον φόβο μου, αφού ακόμη και στην Ελλάδα, όταν έπαιρναν το αεροπλάνο, τους κυνηγούσα από πίσω με το αυτοκίνητο. Νησιά- Θεσσαλονίκη- Καβάλα, παντού με αμάξι εγώ. Στον Σαββόπουλο έλεγα πως έχω πάθει λουμπάγκο και πως δεν μπορώ να κουβαλάω το ακορντεόν στο αεροπλάνο, άσε που θα μου το σπάσουν κιόλας, έλεγα, όσα fragile κι αν κολλήσω πάνω. Στα παιδιά από την μπάντα όμως είχα πει την αλήθεια μπας και με καλύψουν. Αλλά αυτοί το είχαν διαδώσει στη μισή μουσική Αθήνα, πως έχουν έναν τραγουδιάρη ακορντεονίστα που φοβάται να πετάξει. Το άκουγε και η Χριστίνα στην πιάτσα και έπαιρνε θάρρος και αμφισβητούσε και τον ανδρισμό μου. Λες και είμαι εγώ ο μόνος άνθρωπος στον
Η Μozartsaal λίγο πριν από τη συναυλία με τον Διονύση Σαββόπουλο πλανήτη που δεν μπαίνει σε αεροπλάνα. Γαμώ την κηροζίνη μου που διαλύει και το όζον και εμένα!
Τέλος πάντων, επιβιβάστηκα στο γρήγορο καράβι της γραμμής Πάτρα - Μπάρι δύο μέρες πριν από τη συναυλία.
Υπεραισιόδοξο το σχέδιο οδήγησης που ήθελα να με πάει απευθείας από το Μπάρι στη Βιέννη. Οι ιταλικοί δρόμοι ειδικά από την Αγκόνα και πάνω, και μιλάμε για autostrade και όχι επαρχιακά δρομάκια, όταν είναι ώρα αιχμής μποτιλιάρονται σαν τη Βασιλίσσης Σοφίας με πορεία συνταξιούχων στο Σύνταγμα. Δεν κινείται τίποτε. Κούραση και οδήγηση με ανάγκασαν να κάνω μια μικρή παράκαμψη και να διανυκτερεύσω στη Βενετία.
Πάντα την αγαπούσα αυτή την πόλη και ας αναδίδεται συχνά πυκνά, ειδικά τους ζεστούς καλοκαιρινούς μήνες, μια μόνιμη μυρωδιά, ένα εκρηκτικό κοκτέιλ αποχέτευσης με profumo Gucci.
Αφού κοιμήθηκα και ήπια και το καφεδάκι μου στο πολύ γνωστό caffe Florian που χρονολογείται από το 1720, στην Ρiazza San Μarco, που ευτυχώς δεν είχε πλημμυρίσει ακόμη, συνέχισα την οδηγική μου εμπειρία αφήνοντας πίσω τη Βενετία και το Udine. Προτού διασχίσω τις μαγευτικές Αλπεις, επιβεβαίωσα πως το κινητό μου είναι εντός δικτύου roaming και πως όντως δεν είχα αναπάντητες ούτε μηνύματα από τη Χριστίνα αλλά ούτε από κανέναν άλλον. Ημουν σίγουρος πως ακόμη μια φορά είχα απογοητεύσει τη Χριστίνα με την εμμονή μου να πάω μόνος μου σαν τη Μάγια Τσόκλη σε οδοιπορικό παρά σαν επαγγελματίας μουσικός που πάει για συναυλία στη διάσημη Μozartsaal της Βιέννης.
Αφού φτάνω στο ξενοδοχείο, πρώτος από όλους, ακόμη και από τον Σαββόπουλο, κάνω την πρώτη μου βόλτα στην πόλη των Χριστουγέννων και της σοκολάτας για να βρω κάτι να φάω. Τα μόνα που βρίσκω ανοιχτά στο κέντρο είναι greek-pita-souvlaki. Δεν μπορεί, λέω. Πλάκα θα μου κάνει ο Θεός. Εκανα 2.000 χλμ. οδικώς για να φάω ξανά σουβλάκι, γύρο και greek salad; Καλά τα λέει ο βιβλιοπώλης στο Τηλεάστυ ότι παντού είναι οι ΕΛ και εγώ τον κορόιδευα. Ενα σνίτσελ, ρε παιδιά. Ενα σνίτσελ. Στην Αυστρία το ζητάω, όχι στο Ουζμπεκιστάν. Πέφτω για ύπνο με στομάχι αδειανό και ψόφιος από την κούραση.
Το επόμενο πρωί και αφού τρώω τα πάντα στο πρωινό για να είμαι σίγουρος πως δεν θα λιμοκτονήσω, κατεβαίνω στην πόλη για τη βόλτα του τουρίστα. Εμεινα άφωνος με το πόσο καθαρή και συμμαζεμένη είναι τούτη η πόλη. Μου προκάλεσε τέτοια
Μην ενοχλείτε τον ταξιδιώτη. Ο Κωστής Μαραβέγιας αμηχανία όπως όταν επισκεπτόμουν μικρός το σπίτι μιας θείας, υστερικιάς με την καθαριότητα που μας έβαζε να βγάζουμε τα παπούτσια από την εξώπορτα προτού καν μπούμε μέσα. Εμένα τόση υπερβολή στην καθαριότητα με πειράζει. Μου κάνει σαν νοσοκομείο. Αποστείρωση. Ψυχρά άδεια βλέμματα παντού. Και οι οικονομικοί δείκτες στην Αυστρία σκίζουν. Δεν ξέρουν καν τι είναι το ΔΝΤ. Με καλό περπάτημα έφτασα στο Σέμπρουν, στα πριγκιπάτα της Σίσσυς, που έπασχε και αυτή από κατάθλιψη, λέει, από τα πολλά λεφτά, και προσπαθούσα να φανταστώ και το δικό μας βασιλικό Τατόι, αν θα μπορούσε να γίνει τουριστική ατραξιόν
Οι κυρίες της βιεννέζικης τρατορίας αλλά το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν η Πτέρυγα Μάχης δίπλα ακριβώς, και οι σκοπιές που έκανα παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Εν τω μεταξύ αποφάσισα να τηλεφωνήσω εγώ στη Χριστίνα για να δει ότι είμαι καλά, αλλά ήταν εκτός δικτύου. Πράγμα όχι σπάνιο για αυτήν, αφού δεν έχει καλή σχέση με το κινητό, ούτε με μένα βέβαια.
Επειτα πήγα και μια βόλτα με το τραμ, αλλά αναγκάστηκα να κατέβω μόλις τρεις στάσεις μετά αφού τρακάραμε με ένα διερχόμενο ποδήλατο. Αλλο και τούτο. Εδώ έχουν ποδηλατοδρόμους και τρακάρουν με το τραμ. Εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε και τρακάρουμε με αυτοκίνητα. Πιο λογικό μού φαίνεται.
Αφού ρώτησα με τα φτωχά αγγλικά μου πού θα βρω σνίτσελ, πήρα το λεωφορείο και ξανοίχτηκα εκτός κέντρου στην περιοχή Grinzing και δικαιώθηκα. Παραδοσιακά βιεννέζικα ταβερνάκια-κουτούκια με εξαιρετική κουζίνα και ατμόσφαιρα. Πολλά στη σειρά. Υπέροχα. Ολα πήγαιναν προς το καλύτερο.
Το μεγάλο φινάλε ήταν η επίσκεψή μου στην όπερα Staatsoper της Βιέννης όπου με πέντε μόνο ευρώ, παρακαλώ, παρακολούθησα την Τurandot του Ρuccini, στο όρθιο βέβαια, αλλά με περίσσεια συγκίνηση από τις εκπληκτικές ερμηνείες και τη μοναδική ορχήστρα της Βιέννης.
Βγαίνοντας από την Staatsoper άνοιξα το κινητό μου και βρήκα επιτέλους μήνυμα της Χριστίνας:
«Κωστή μου, μετά από πολλή σκέψη θεωρώ πως αυτή η σχέση με πηγαίνει πίσω και με κουράζει. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να στο πω τώρα που βρίσκεσαι κάπου ωραία και θα είναι πιο ανώδυνο, θέλω να χωρίσουμε». Είχε νυχτώσει. Βρήκα και τους σαββοπουλικούς στο ξενοδοχείο. Ακόμη αναρωτιέμαι... Αν είχα πάει με αεροπλάνο; Πάλι θα χώριζα;
ΥΓ.: Για την ιστορία, ξαναπήγα στη Βιέννη για συναυλία εφέτος, με την μπάντα μου, με αεροπλάνο. Ολα ήταν καλύτερα...
Ο Κωστής Μαραβέγιας γεννήθηκε στο Αγρίνιο.Είναι συνθέτης, ενορχηστρωτής και τραγουδιστής και παίζει ακορντεόν, κιθάρα και πιάνο.
Εμφανίστηκε πρώτη φορά στην Ιταλία το 1998 με την πολυεθνική μπάντα Darawish.
Εκτοτε εμφανίζεται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μόνος του ή σε συνεργασία με άλλους συνθέτες.
Τα τραγούδια του είναι ευρέως διαδεδομένα.
Βουλκανιζατέρ και νεκροταφεία
Μπαίνοντας στην Αυστρία παρατήρησα πως δεν υπήρχε άλλο αμάξι στον δρόμο, κάτι που με ανησύχησε μπας και είχα μπει κατά λάθος στη Σλοβενία.Τελικά αργότερα κατάλαβα πως επειδή ήταν Κυριακή οι Αυστριακοί δεν είναι σαν εμάς που την κοπανάμε με κρίση ή χωρίς τα Σαββατοκύριακα και φρακάρουμε την Κακιά μας Σκάλα,αλλά προτιμούν να μένουν μάλλον στις πόλεις τους με τις πεθερές τους.Εδώ που τα λέμε και πού να πάει ο Αυστριακός κυριακάτικη εκδρομή εκτός από σκι στο καταχείμωνο;
Πλησιάζοντας στην πρωτεύουσα Βιέννη αισθάνθηκα σαν την πρώτη φορά που έμπαινα οδικώς στην Αθήνα, ερχόμενος από Αγρίνιο,πιτσιρικάς με τους γονείς μου. Περίμενα να είναι μια τεράστια Ακρόπολη με αρχαίες κολόνες και κατοικίες και είχα απογοητευτεί από τα πολλά βουλκανιζατέρ και βενζινάδικα στην είσοδο της πόλης.Τελικά παντού βουλκανιζατέρ και νεκροταφεία αυτοκινήτων έχουν οι πόλεις στην είσοδό τους. Από τη Λαμία ως τη Βιέννη.Καμία εξαίρεση. Σημείο των καιρών κι αυτό,μάλλον.Βέβαια η Χριστίνα θα μου έλεγε πως αν πήγαινα με το αεροπλάνο δεν θα έβλεπα την αμήχανη άσχημη εικόνα της εισόδου της πόλης,αυτά φαίνεται είναι τα καλά των αεροπλάνων. Κρύβουν τη φτώχεια και την κακογουστιά των υποβαθμισμένων προαστίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου